Welkom op Corfu – het groenste eiland van Griekenland
Na opeenvolgende overheersingen door de Venetianen, de Fransen en de Britten lijkt Korfoe zich meer naar de westerse dan naar de Levantijnse wereld te hebben gekeerd. Hoewel deze indruk in wezen juist is, is hij toch ook misleidend. Want ondanks zijn westerse houding heeft Korfoe nooit zijn diepe Griekse wortels verloochend. Als we kijken naar de lange en gevarieerde geschiedenis van het eiland, zien we dat het vooral werd versterkt door de Grieks-orthodoxe kerk en de Griekse taal.
Deze twee kanten van de geschiedenis en de samenleving van Korfoe worden geïllustreerd door de stad zelf, een van de meest pittoreske stadjes aan de Middellandse Zee, met paleizen, forten, kleine steegjes en grote hoofdstraten, met pleisterwerk versierde gevels, rijen drogende was, afgelegen pleintjes en hoekjes die voortdurend getuigen van het verleden. Ook nu nog kan men oudere vrouwen waarnemen die zich met drie vingers kruisen als teken van de Drie-eenheid – en altijd eerst de rechter- en dan de linkerschouder aanraken – wanneer een orthodoxe priester in een zwart gewaad en een cilindervormige hoed hen passeert.
Wat u hier ervaart is Byzantium, afgetekend tegen een adembenemende achtergrond en boven het kobaltblauwe water van de Ionische Zee, omringd door de bergen van Noord-Epirus, ’s winters besneeuwd en ’s zomers en in de herfst gehuld in een paarse waas. Edward Lear schreef in 1857: “nauwelijks voorstelbaar is al de pracht van de olijfbomen en sinaasappeltuinen, de blauwe lucht en het ivoor van de kerken en kapellen, het paars van de bergen die uit de pauwblauwe zee oprijzen en met zilveren sneeuw bedekt lijken.” Lear en andere buitenlandse, evenals Corfiotische kunstenaars, hebben overvloedig schilderkunstig bewijs van hun enthousiasme achtergelaten.
Veel van wat vroeger te zien en te tekenen was, is in de loop der jaren en door de opkomst van het massatoerisme veranderd. Toch heeft het eiland veel van zijn charme behouden. De uitgestrekte olijfgaarden, geplant in de Venetiaanse tijd, eisen nog steeds het grootste deel van de vegetatie van het eiland op. Deze olijven worden zorgvuldig en moeizaam geoogst en verwerkt tot de beste olijfolie ter wereld. Geen enkele ontwikkeling, hoe modern ook, slaagt erin het unieke karakter van het Corfiotische licht af te zwakken, dat schitterende licht dat in de Egeïsche Zee wordt weerkaatst met een helderheid die bijna pijnlijk is voor de ogen – maar dat ook aantoonbaar zachter en romantischer is, en zo vaak herinneringen oproept aan taferelen als de vlammende luchten boven de westelijke eilanden van Schotland, of zelfs de glinstering van de Golf van Napels bij zonsondergang.
